Voor ons barst de grond. Het regent kluiten. Ik voel een schok. Mijn mouw is door een granaatscherf opengescheurd. Ik maak een vuist. Ik voel niets. Maar dat stelt me nog niet gerust; als je gewond bent, komt de pijn altijd pas later. Ik strijk met mijn hand over mijn arm, hij is geschramd, maar heel. Dan knalt er iets tegen mijn schedel, zodat ik een ongenblik bewusteloos word. Ik heb in die éne seconde de tijd om te denken: niet flauwvallen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten